Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΦΥΛΟΥ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ



του Δημήτρης Αθανασιάδη *


"Αει τον ομοιον αγει θεος ως τον ομοιον" (Παντα τον ομοιο φερνει ο θεος στον ομοιο) (Ομηρος)

H κυβερνητικη εξουσια, κατα τον Louis Aragon, ασκειται ειτε με τη βια, ειτε με την απατη.

Στην Ελλαδα ασκειται και με τα δυο, τη βια και την απατη.
Φορολογικη βια και πολιτικη απατη.

Ερμαφροδιτη εξουσια ή εξουσια του τριτου φυλου ή μαλλον των τριων απατων φιλων.
Kατα τον Wittgenstein "το δυσκολο δεν ειναι να φτασει κανεις στον πατο, αλλα να αναγνωρισει τον πατο, γιατι δημιουργει τη ψευδαισθηση μεγαλυτερου βαθους, το οποιο προσπαθωντας να το φτασει, βρισκεται παντα στο ιδιο επιπεδο", σαν τους νυχτερινους εφιαλτες, που τρεχουμε και δεν φτανουμε πουθενα.

Πριν λιγες μερες σε ενα φαρμακειο ετυχα μαρτυρας ενος στυγερου ανθρωπιστικου εγκληματος της χρηματοπιστωτικης βιας, που βιωνει η χωρα μας, αυτης που συνεχιζουν ακομα να αποκαλουν υποκριτικα δημοκρατια.

Μια πονεμενη ηλικιωμενη κυρια με τον ψυχοπαθη μεσηλικα γιο της παρεδωσαν στη φαρμακοποιο για εκτελεση μια "ηλεκτρονικη συνταγη", απο αυτες που χρησιμοποιουνται ως μεσο καταστολης του κοινωνικου δικαιωματος της προστασιας της υγειας.
Η φαρμακοποιος τους ειπε πως, παρα το οτι η συνταγη αφορα τη δωρεαν χορηγηση του φαρμακου (Ζyprexa), θα πρεπει να καταβαλλουν στο εξης για καθε κουτι σχεδον 53 €, γιατι η πολιτεια καθιερωσε "τιμη αναφορας" (κατι σαν τις λεγομενες "αντικειμενικες τιμες", που αποτελουν την υποκειμενικη εκτιμηση για τα χρηματα που θελει να κλεψει η πολιτεια απο τον πολιτη) 203,14 € για το συγκεκριμενο φαρμακο, που η αξια του ειναι 256,10 € και τη διαφορα την καταβαλλει ο ασθενης.
Η πολιτεια αντι να πει στους πολιτες πως σχεδον διπλασιαζει τη συμμετοχη των ασφαλισμενων στην αγορα των φαρμακων, επινοησε το τεχνασμα της πολιτικης απατης της λεγομενης "τιμης αναφορας", γιατι "η τιμη τιμη δεν εχει".
Προφανως το πολιτικο συμβουλιο της χρηματοπιστωτικης εξουσιας, που καποτε λεγοταν κυβερνηση, οταν ο καπιταλισμος κρατουσε ακομα τα θεσμικα προσχηματα και το savoir vivre της αστικης δημοκρατιας ως καταλοιπα του Διαφωτισμου και των επαναστατικων κινηματων του 18ου και 19ου αιωνα, ζηλεψε τους στρατιωτικους θεσμους και εβγαλε στην αναφορα τα φαρμακα, με τη λογικη οτι ο νεκρος πολιτης στοιχιζει λιγοτερο απο τον ασθενη και μπορει να του επιβαλλει ευκολοτερα και φορο ακινητης περιουσιας ως ισοδυναμο των τελων κυκλοφοριας που κατεβαλε ζωντανος και τα οποια μπορουσε να αποφυγει παραδιδοντας τις "πινακιδες" και την αδεια διαβιωσης του, αφου κατα τη σεπτη υμνογραφια της Νεκρωσιμης Ακολουθιας "παντα σκιας ασθενεστερα, παντα ονειρων απατηλοτερα, μια ροπη και ταυτα παντα θανατος διαδεχεται".

Η ηλικιωμενη κυρια με τον ασθενη γιο της αποχωρησαν απο το φαρμακειο χωρις να αγορασουν το φαρμακο, αδυνατωντας να καταβαλλουν μηνιαιως το ποσο των 160 περιπου € για τα τρια κουτια που απαιτει η θεραπεια, με μια αξιοπρεπη ευγενεια, θλιψη και απορια, μαθημα ευπρεπειας και ευθυτενους αποφασης θανατου στην τεθλασμενη "τιμη αναφορας" της ατιμης πολιτικης αγυρτειας, που δεν εχει το θαρρος του θανατου ουτε ενος ανιατου νομισματος.

Ζητω συγγνωμη απο τη λογια διανοηση της αριστερας και δεξιας οχθης* και ιδιαιτερα τους μεγαλους δασκαλους της τρελας Foucault και Lacan, που αυτη τη φορα θα τους παρακαμψω επικαλουμενος για την περιπτωση την πνευματικη συνδρομη τριων στροφων ενος λαικου τραγουδοποιου:

"Ασ’ τον τρελο στην τρελα του
και μη τον συνεφερεις.
Τι κρυβει μεσα το μυαλο
ενος τρελου δεν ξερεις.

Μπορει να βρει στην τρελα του
αυτα που ’χει ποθησει
και που δεν αξιωθηκε
να δει και ν’ αποκτησει.

Βρε ασ’ τον τρελο στην τρελα του,
ασ’ τονε στο ονειρο του.
Τον κοσμο αυτο σιχαθηκε
κι εφτιαξε ενα δικο του" (Aκης Πανου).

Ανθρωπιστικο ειδεχθεστο εγκλημα, χωρις κανενα αλλο σχολιο, που αν συνδυασθει με την ειδηση που διαβασα στο enikos.gr, πως κλεινουν 216 Μοναδες Ψυχικης Υγιεινης, που εγκαταλειφθηκαν στην τυχη τους απο την απασχολημενη με τη σωτηρια των τραπεζων πολιτεια, δεν ειναι δυσκολο να δωσουν στη χωρα μας την εικονα ενος απεραντου Γκουλακ παραφροσυνης.
Η Ελλαδα δεν σωζεται με τη σωτηρια των τραπεζων και το θανατο των πολιτων.

Τουλαχιστον θα μπορουσε ο δυστυχης ψυχοπαθης να ενταχθει στην κατηγορια των λεγομενων ενστολων, ως περιβεβλημενος το σχημα του ζουρλομανδυα, για να εξασφαλισει το ισοδυναμο προνομιο της νοσηλειας του, μια ισοδυναμια για την οποια η Τροικα Εσωτερικου αλληλοσυσκεπτεται επι ενα και πλεον τριμηνο, σπαταλωντας αφειδως το χρονο του προτερου εντιμου πολιτικου βιου!

Μια σπιθα τρελας χρειαζεται η λαικη οργη για να αναψει η φωτια.

"Τρελοι ολης της χωρας ενωθειτε".

Πριν λιγες μερες επεσε το Ελληνικο Πενταγωνο απο μια χουφτα εξεγερμενων και πεινασμενων διαδηλωτων των ναυπηγειων του Σκαραμαγκα.
Αυριο θα πεσει το Διεθνες Πολυγωνο της χρηματοπιστωτικης χουντας απο την εξεγερμενη και πεινασμενη Ελλαδα.

Η υπερβολικη γεωμετρια** του οικονομικου φασισμου θα διαλυθει απο την Ευκλειδια πεινα του λαου.

* Αναφερομαι στην αριστερα και δεξια οχθη του Παρισιου.

** Γεωμετρια που καθιερωθηκε απο τον Nikolai Iwanowitsch Lobatschewski, γνωστη και ως Γεωμετρια του Lobatschewski και αμφισβητει τα βασικα αξιωματα της Ευκλειδιας Γεωμετριας, οπως το αξιωμα πως απο ενα σημειο εκτος ευθειας διερχεται μια και μονο παραλληλη προς αυτη (κατα την υπερβολικη γεωμετρια διερχονται δυο, προφανως για το σχηματισμο τροικας παραλληλων απωλειων της λογικης) ή το αξιωμα πως το αθροισμα των γωνιων ενος τριγωνου ειναι 180 μοιρες (κατα την υπερβολικη γεωμετρια ειναι μικροτερο απο 180 μοιρες, προφανως ως ελλειμμα μη ισοσκελισμενου ισοσκελους τριγωνου - τροϊκα - γεωμετρικου προυπολογισμου).

_____________________________

Τα σχολια μου δημοσιευονται στο προσωπικο μου blog, που διαχειριζεται ηλεκτρονικα ο φιλος μου Πανος Παπαδοπουλος, μαθηματικος, προγραμματιστης Η/Υ και απο τους πιο ενημερωμενους και φανατικους μουσικοφιλους.
Τα σχολια ειναι ελευθερα στην αναδημοσιευση και χρηση, χωρις προστατευτικους παρεμβατικους μηχανισμους της πνευματικης ιδιοκτησιας, σε ενα ειδος "αταξικου πνευματικου νεοφιλελευθερισμου".
Ηλεκτρονικη διευθυνση του blog:
athadim.blogspot.com(ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΠΡΙΤΗ)
*ο Δημήτρης Αθανασιάδης είναι γιατρός, καθηγητής μουσικής και διευθυντής του Μακεδονικού ωδείου Θεσσαλονίκης.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Όταν τα ΟΧΙ σημαίνουν ΝΑΙ!



Έλαβα το γράμμα σου εχθές. Ξέρω, δεν νοιώθεις υπερήφανος για το σήμερά μας… Ούτε εγώ. Όμως να ξέρεις πως όταν σφίγγεται η καρδιά, η λύπηση γίνεται χείμαρρος και ξεσπά. Από το ξεθέωμα της πορείας στην ιστορία, ανάμεσα σε λέξεις και εικόνες μάχης σου, περιπλανήθηκα και μέθυσαν τα μάτια μου από τις μορφές τις τυραννημένες… Τότε περνούσαν πεζικά. Τώρα περνάνε ογκώδη απάνθρωπα μέτρα και τα ΝΑΙ τους με φοβίζουν. Μοιάζουν οι εποχές μας, παππού. Ξέρεις, τότε, εσείς κοιτούσατε το ψωμί, την κουραμάνα και την μπομπότα και κλαίγατε από μέσα σας μια θάλασσα. Και τώρα, μην νομίζεις… Στραπατσαρισμένα κουτσαίνοντας κινούνται τα μυαλά μας όπως – όπως στο ψωμί της μέρας μας. Οι μέρες μας, παππού, μας κοιτάνε με μάτι σαστισμένο, αδειανό. Αφού περάσει κανένα λεφούσι κόσμος που ξεπόρτισε για το μέλλον του, βλέπεις κάπου – κάπου να έχουν ξεμείνει σκέψεις να χάσκουν, καθισμένες σε παγκάκια. Κοιτάνε τον ουρανό, περπατάνε με το βλέμμα τους τον κόσμο γύρω τους, περιέρχονται σε δωμάτια μεγάλα, άδεια με ιδέες και λέξεις, παππού…

Μιλούσες θυμάμαι για τους ήρωες. Τους… βραδυπορούντες. Ένας, γράφεις, έχει χτυπήσει το πόδι του, το περπατά προσεκτικά, σαν άγιο λείψανο, φασκιωμένο με τραγικά κουρέλια. Και τώρα, μην νομίζεις… Ο κόσμος ντύθηκε την θλίψη του και βολοδέρνει με άδειες κουβέντες, τα σώματά του βαριές πέτρες σέρνει με σκοινί την μπόρεσή του στους δρόμους. Να, να εκεί παππού, έχει λίγο κομμάτι ήλιο. Βλέπεις; Μα τι είναι αυτή η σκιά, παππού; Ένας άνθρωπος ανήμπορος, προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο. Παρασέρνει το κορμί του ένας άνεμος. Όχημα φορτωμένο τα γκάζια του όλα, ο καιρός, παππού. Και παραδίπλα, φοβισμένος ένας ξένος στην χώρα, τον κοιτά και δεν τολμά να απλώσει το χέρι. Αλλιώς ήταν τότε, γράφεις. Τότε συντρόφευαν ο ένας τον άλλο. Τώρα ποδαράτοι πηγαίνουμε μοναχοί. Μοναχοί και μόνοι, παλεύοντας με ανεμομύλους και με εχθρούς.

Αγιασμένο αθάνατο ελληνικό ριζικό. Από την Σμύρνη, ηγέτες των ονείρων, προμηθευτές του μεγαλείου μιας Ελλάδας που πνίξαμε στην γάζα, στο γύψο, στην ζητιανιά. Τρεις ουγκιές μέλλον και όμως ακόμα εδώ κολλημένοι, παππού. Υποβαστάζουμε το χθες με κιτρινισμένες φωτογραφίες, κειμήλιο των ένδοξων καιρών. Τίποτε δεν περισώσαμε για το σήμερα και το αύριο. Τίποτε. Με τις δικές σας καραμπίνες τινάξαμε τα κορμιά, κουφάρια στον αέρα. Σε μια σειρά στο γράμμα σου, το διάβασα σταράτα. Το λες! Όργωσες μέσα σε δυο μόλις γενιές, τη Μακεδονία, την  Ήπειρο, την Αλβανία, την Θράκη, την Ουκρανία, τη Μικρά Ασία, και πάλι την Ήπειρο, την Αλβανία - τώρα. Κι εμείς, παππού. Οργώνουμε το άρρωστό μας χώμα και δεν λέει να καρπίσει.

Μέσα μου βαθιά παππού, τρεμοπαίζει ένα εμβατήριο. Μα το φοβάμαι μην με κατασπαράξει. Μην βγει έξω σαν θεριό ανήμερο και μου φάει τις σάρκες. Τη μνήμη προσπαθώ να περισώσω παππού. Τη μνήμη που σκουριάζει στης θάλασσας τη λήθη. Στο κύμα που παρέσυρε το χθες μας. Την ιστορία μας. Στην θάλασσα που χάραξε άλλες πορείες. Προς τον βορά. Ήθελε να μοιάζει παππού, ακούς; Να μοιάζει. ΌΧΙ να είναι! Σε λίγα μόλις χρόνια, ένα τροχοφόρο εκσυγχρονισμού, καταπάτησε το σήμερά μου. Το αύριό μου. Το χθες μας! Ένιωσα την καρδιά μου να τρεμοπαίζει από σπαραγμό και περηφάνια παππού. Κι ήταν όλα μου τα συναισθήματα εκεί μαζεμένα, στο προαύλιο των αναμνήσεων με την σχολική τους ποδιά, καλοσιδερωμένο ηθικό, ολοζώντανο μέτωπο στεντόρειο και ανοιχτό προς τους ουρανούς. Κι απ’ έξω, απιθωμένοι από της ψυχής μου τα οδοφράγματα, παππού, άφησα αυτούς, που «πολιτισμένοι» επιδρομείς, χυμώντας κατά πάνω μας με μηχανές θανάτου, ξερνάνε το σαράκι τους, κεραυνό και λάσπη στο «σήμερά» μας.

Από το '12 παππού, έμαθες τι πάει να πει ΞΕΝΟΣ. Από το σπίτι, στον κήπο κι από εκεί σε βάρκα κι από εκεί σε άλλο σπίτι κι από εκεί σε άλλο κι άλλο κι άλλο… Και τώρα παππού, που; Άπατρις, πυργώνεις την σιωπή σου, μετράς σπιθαμές την οργή μέσα μου παππού και με χτίζεις θάρρος. Μπορεί να ξαστοχεί η ζωή, μα το ΘΕΛΩ μου ΜΠΟΡΕΙ! Την σημαία παππού. ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ. ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ παππού. ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ. Σπαράζω στο σημείο με την ψυχή μου. Για την χώρα μου που ξεπουλάνε. ΌΧΙ. Δεν μου ανήκει η χώρα. Σε κανέναν δεν ανήκει. Την χτίζουμε, την μεταμορφώνουμε, της φτιάχνουμε την ελπίδα. Στον εξώστη των ματιών μου, σκαρφαλώνει το έπος σου παππού. Το 40, λες, παλέψατε σαν παλικάρια. Σαν βουνά. Σαν ίσκιοι πελώριοι που σκιάσατε τα σύννεφα. Η μέρα ήταν Δευτέρα. Ξεκινούσε μια νέα εβδομάδα ο Θεός. Οι καμπάνες τσάκισαν τα γόνατα. Κόσμος πήγαινε δουλειά, άλλοι πιάναν την σοδειά, η μητέρα κι ο πατέρας  στο λιοτρίβι. Του πατέρα του άρεσαν, λες, τα φύλλα της λεμονιάς. Τα χάιδευε και ταξίδευε πίσω στην Μπέλα Βίστα με τις μεγάλες αυλές και τους φραγκομαχαλάδες. Και τότε, λες, είχε χτυπήσει κι άλλη καμπάνα. Στην Αγία Φωτεινή. Τότε που τα καράβια γέμιζαν πτώματα και ζωντανούς όπως όπως στοιβαγμένους. Άλλοι για το όνειρο κι άλλοι για τον εφιάλτη. Τώρα χτυπούσε δεύτερη φορά καμπάνα.

Ξαφνικά, ο κόσμος σάστισε. Έτρεχε με πόδια και χέρια. Και με το μυαλό στον φόβο. Τηλέφωνα δεν είχατε, ράδια, τηλεόραση, πήγατε στην πλατεία. Η είδηση ήρθε στο πιο κοντινό αστυνομικό τμήμα. Σε λίγο μια λέξη κάλυψε την πλάση. «Πόλεμος! πόλεμος!». Η Ιταλία έμπαινε στην Πίνδο. Ο Μεταξάς. Ένα μεγάλο ΟΧΙ.Επιστράτευση. Άνδρες μπαίνουν στα σπίτια. Κι εσύ αμούστακο παιδί, φοράς το χακί. Ντύνονται της μάνας την ευχή και μπαίνουν στο πρώτο τραίνο. Σταθμός. Κι απ’ τα χωριά, παιδιά κατέβηκαν στην πόλη. Ένα σμάρι κόσμος ζυμωμένος. Μάτια υγρά. Παππού, θα γυρίσεις νικητής. Ποιος νικητής και ποιος νικημένος; Γυναίκες με τους άντρες τους. Αντίο. Αγκαλιές. Ευχές. «Να προσέχεις». «Να μου γράφεις».  Και μετά, το τραίνο έφυγε. Έπιασε ομίχλη.  

Τα υπόλοιπα τα ’γραψε η ιστορία. Και τα τραγούδια που έκανε κόμπο στο λαιμό ο κοσμάκης και ύμνησε το μεγαλείο σας. Στο σήμερα παππού, κανείς δεν τα θυμάται, μάλλον. Ή δεν θέλει να τα θυμάται. Τώρα υπάρχει άλλη κατοχή, να τους ταΐζει το μυαλό, παππού. Άλλοι κουβαλάνε τα παιδιά τους σε σταθμούς για άλλα ταξίδια, άλλες πορείες, άλλες μάχες. Χωρίς όπλα. Και οι «Μεταξάδες» φωνάζουν στον λαό ΟΧΙ! Μα το δικό μου ΌΧΙ παππού, δεν το είπα ακόμη. Παππού... έχω τόση δύναμη μέσα μου που μπορώ σε μια αγκαλιά και την σιωπή μου, να φουρτουνιάσω το μέσα μου και να φωνάξω ΝΑΙ!

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

ΕΓΩ ΕΣΥ Ο ΑΛΛΟΣ



Ελένη Κεχρή


Έκαναν τη χώρα μου τριτοκοσμική ,θέλουν να με δουν με σκυμμένο κεφάλι,προσπαθούν να με υποτάξουν,οτι ελληνικό τους ενοχλεί.Τα δικά μας πολιτικά τομάρια είναι έτοιμα για το ξεπούλημα.Μπορεί να πεινάω,μπορεί να κρυώνω, μπορεί να χάσω τους κόπους μιας ζωής,αλλά δεν θα τους περάσει.Όλο αυτό το κακό εμένα δεν με ρίχνει κάτω,αντίθετα με δυναμώνει κάθε μέρα και πιο πολύ,σφίγγω τις γροθιές μου πιο δυνατά  ΕΓΩ ΕΣΥ Ο ΑΛΛΟΣ είμαστε οι μόνοι που έχουμε τη δύναμη να γκρεμίσουμε το άθλιο πολιτικό σύστημα.Κόμματα και οικογενειοκρατία, μας κατέστρεψαν,άνοιξαν τις πόρτες της Ελλάδας στα κοράκια (φίλους),αποκομίζοντας απ'αυτό το αλισβερίσι προσωπικά και κομματικά κέρδη.Αφού λοιπόν έκαναν τη χώρα μου τριτοκοσμική και δεν καταλαβαίνουν ελληνικά ,εγώ τους λέω ΟΥΜΠΟΥΝΤΟ (ΥΠΑΡΧΩ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.....!

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

αρετή


ἁ δ’ ἀρετά βαίνει διά μόχθων. (Ευριπίδης) 



Απόδοση 


Τον δρόμο για την αρετή με μόχθους τον διαβαίνεις