"όταν
φεύγανε οι Γερμανοί, κάποιοι μαυραγορίτες, καταδότες, καλοζωισμένοι,
όχι τίποτε μεγάλοι , τρέχανε να μπουνε στα φορτηγά.Είχανε βολευτεί στην
Κατοχή , να ταίσουν τα παιδιά τους,δεν πεινάσανε, δώσανε και μερικούς
χωριανούς τους για αντάλλαγμα, τί να κάνανε; πεινούσανε, τα παιδιά τους
ήθελαν να σώσουν και τους ίδιους απ την πείνα.Ανέβηκαν λοιπόν στα
φορτηγά των Γερμανών που φεύγανε παρακαλώντας, είχαν και τις βαλιτσούλες
τους, με τα τιμαλφή τους, χρυσές λίρες, είχαν κάνει το κουμάντο τους 4
χρόνια.Δεν κάνανε μισό χιλιόμετρο και τους πέταξαν κάτω οι Γερμανοί.Τί
να τους κάνανε τώρα; βαρίδι ήταν, σιγά τα προσώπατα, τους πέταξαν το
λοιπόν κάτω στο χωματόδρομο, χωρίς τα βαλιτσάκια τους,εκεί τους
περίμεναν οι χωριάτες κι οι αντάρτες, και τους πετσόκοψαν, αλύπητα.
Την ώρα που τους έσφαζαν άκουγα : για τη μάνα μου που πέθανε απ΄την
πείνα, για τον αφερφό μου που τουφεκίσαν,για το μωράκι μου που πέθανε 40
μερών"
αυτά απ τον πατέρα μου , στην περιοχή της Στερεάς Ελλάδας όταν υποχωρούσαν οι Γερμανοί.
Την ώρα που τους έσφαζαν άκουγα : για τη μάνα μου που πέθανε απ΄την πείνα, για τον αφερφό μου που τουφεκίσαν,για το μωράκι μου που πέθανε 40 μερών"
αυτά απ τον πατέρα μου , στην περιοχή της Στερεάς Ελλάδας όταν υποχωρούσαν οι Γερμανοί.
