"ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΘΕΛΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΕ;"

Αν γραψω ολα αυτα που εχω στο μυαλο μου, ενα αλλο γουρουνι θα χτυπησει τη πορτα μου,
κι ενα αλλο, θα με κλεισει φυλακη.
Σιχαθηκα τα λογια, σιχαθηκα τη φλυαρια, σιχαθηκα την απραξια,
σιχαθηκα κι αυτους που κατακεραυνωνουν τους αλλους για την απραξια,
λες και ο λαος αποτελειται απο κομαντα και ραμπο, που ανα πασα στιγμη μπορουν να βγουν στον δρομο και να τα βαλουν με τα καθεστωτικα μαντροσκυλα, ρισκ...αροντας τη ζωη τους.
Λες κι ειναι κατι ευκολο να χτισεις τον κοσμο ξανα απο την αρχη.
Λες κι ειναι κατι ευκολο να τον γκρεμισεις πρωτα, οσο κι αν καταλαβαινεις πως μονο ετσι θα μπορεσεις να τον ξαναχτισεις.

Κι ενω η λιστα με τους ανθρωπους που σιχαθηκα επιμηκυνεται ολο και περισσοτερο,
(βλεποντας δυστυχως και το ονομα μου μεσα σε αυτη τη λιστα)
καταλαβαινω οτι αυτο θα ειναι το βασικοτερο σφαλμα μας αυτη τη στιγμη:
Να σιχαθουμε
ακομα περισσοτερο τους εαυτους μας.
Διαβαζω κειμενα που κατηγορουν οι παντες τα παντα εκτος απο τον εαυτο τους,
διαβαζω κειμενα που εμπεριεχουν και σκληρη αυτοκριτικη,
ειναι μεγαλος ο κινδυνος να περπαταμε στον δρομο και να αρχισουμε να βριζουμε ο ενας τον αλλον γιατι δεν επαναστατει,
γιατι καθεται στη πολυθρονα του,
γιατι ειναι ΔΥ,
γιατι ειναι ελευθερος επαγγελματιας,
γιατι ψηφισε στο παρελθον Πασοκ η ΝΔ,
γιατι απειχε απο τις εκλογες,
γιατι ειναι αριστερος,
γιατι διαδηλωνει,
γιατι δε διαδηλωνει,
γιατι εχει στραβα ποδια, γιατι εχει στραβη ψωλη,
γιατι χαμογελαει (αρα ειναι βολεμενος η αναισθητος)
γιατι ειναι σκυθρωπος (και μας μεταδιδει τη μιζερια του)
γιατι εχει μυτη, στομα, χερια, μαλλια η καραφλα.

Μοιαζουμε με τα θυματα του βιασμου τα οποια ντρεπονται για αυτο που παθανε,
κι απο τη μια μισουν τον βιαστη τους,
απο την αλλη μισουν τον εαυτο τους, κατηγορωντας τον αναιτια ,
βλεποντας χαραγμενο στο προσωπο του διπλανου τους τη φρικτη ερωτηση
"ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΘΕΛΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΕ;"
Ειμαστε και τα θυματα του βιασμου, ειμαστε και ο γλοιωδης διπλανος τους που αναρωτιεται
μηπως ο/η βιασθεισα ηταν και λιγο ελευθερων ηθων.

Αυτη η συλλογικη ενοχη, καταθλιψη, παλινδρομηση, δε ξερω κι εγω πως λεγεται η γαμημενη,
ειναι απλα συνεπεια του ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΚ. Το ξεχασαμε το Δογμα του Σοκ, αλλα αυτο δε ξεχασε εμας. Η αληθεια ειναι πως κι αυτοι που το διαβασαμε κατα βαθος δε πιστεψαμε ποτε οτι μας αφορα. Μπορει να διαβασαμε για την Αργεντινη, τη Χιλη, τη Βολιβια, τη Νοτια Αφρικη,
αλλα καπου μεσα μας υπηρχε η ελπιδα οτι η Κλαιν υπερβαλλει.
Πουλαγαμε μουρη στον διπλανο μας οτι αποκρυπτογραφουμε τα τεκταινομενα, αλλα μεσα μας λεγαμε, δε μπορει, σιγα να μην συμβουν ολα αυτα σε εμας, ελατε να γκρινιαξουμε ολοι μαζι και να ξορκισουμε το κακο, θα μας ακουσει ο Παπανδρεου, θα ριξουμε κανα γιαουρτι, θα φοβηθουν τα γουρουνια και στο τελος θα ζησουμε ολοι καλα κι ευτυχισμενα

"ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΘΕΛΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΕ;"
Μηπως τα θελαμε και τα παθαμε;
Μηπως, τελικα, αυτο αξιζουμε και τιποτα παραπανω;

ΟΧΙ
ΟΧΙ
ΟΧΙ.
Αν αφησουμε το δηλητηριο να χυθει στη καρδια μας, τελειώσαμε.